Bywają książki, które pomimo braku porywającej fabuły, czy pełnokrwistych bohaterów, zapadają w pamięć, ze względu na atmosferę mistrzowsko budowaną przez słowa. Ostatnie dwa wieczory spędziłam nad niewielkich rozmiarów, jedną z wczesnych powieści angielskiego wirtuoza pióra- Iana McEwana pt: "Ukojenie" (autora darzyłam już wcześniej sympatią przede wszystkim za "Pokutę", z pewnością znaną większości z Was oraz "Na plaży Chesil"). Opowieść, o której mowa, zostaje leniwie rozsnuta wokół ciasnych i wąskich uliczek turystycznej Wenecji w szczycie sezonu, pogrążonych w półmroku i przesyconych dymem papierosowym kawiarni, po których wędruje para głównych bohaterów - Mary i Colin. Od lat pozostają oni w niesformalizowanym związku, niegdyś barwnym i namiętnym, jednak w momencie gdy poznajemy oboje - wypranym już z większości najpiękniejszych emocji i nadgryzionym bezlitosnym zębem rutyny. Akcja rwie się i gubi, bohaterowie pojawiają się i znikają, pozostawiając kolejne miejsca, nie zaznaczywszy swej obecności. Sytuacja diametralnie zmienia się, gdy na ich drodze staje przystojny, nienagannie ubrany Robert - mieszkaniec Wenecji, który wraz z żoną (pojawiającą się w dalszej części książki) staje się przyczyną apogeum szczęścia ale i zguby Mary i Colina. Sam tytuł pozostaje rażącym dysonansem do nieopuszczającego mnie uczucia lęku, towarzyszącego mi podczas całej lektury McEwana. Z racjonalnego punktu widzenia, nie dzieje się nic nadzwyczajnego, jednak podświadomie wyczuwamy narastające ze strony na stronę, wyśmienicie budowane, napięcie. Bohaterowie zdają się wiedzieć, dokąd podążają, tak naprawdę co raz silniej plącząc sieć nieporozumień. Niektórzy mówią, że lęk różni się od strachu tym, jakoby ten pierwszy miał oscylować wokół czegoś niezdefiniowanego, w pewnej mierze nawet - podświadomego. Strach natomiast koncentruje się na tym, co określone, bo przecież boimy się CZEGOŚ. Warto sięgnąć po "Ukojenie" właśnie dla tego niewyjaśnionego uczucia lęku, które niesie ze sobą powieść!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz